رابطه همدلی هیجانی متعادل و رضایت از زندگی با ناگویی خلقی در پرستاران، ماماها و کاردان‌ های اتاق عمل

زمینه و هدف: نا­گویی خلقی، یک صفت شخصیتی است که با مشکلاتی در بازشناسی هیجان، تنظیم و پردازش هیجانی ارتباط دارد. با این وجود درحوزه سلامت و مراقبت، عواطف و هیجانات نقش مهمی را در رابطه ی بین متخصصان و بیماران و به طور کلی رضایت از زندگی ایفا می کند. پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه بین همدلی هیجانی متعادل و رضایت از زندگی با ناگویی خلقی در پرستاران، ماماها و کاردان های اتاق عمل انجام گرفت.     روش بررسی: این پژوهش توصیفی برروی 300 نفراز پرستاران، ماماها و تکنسین های اتاق عمل استان کرمانشاه و همدان درسال 1391به صورت مقطعی اجرا شد. شرکت کنندگان در پژوهش براساس نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب و سه پرسشنامه همدلی هیجانی متعادل مهرابیان و Epstein، مقیاس رضایت از زندگی(SWLS) دینر و همکاران و پرسشنامه ناگویی خلقی(FTAS-20) تورنتو را تکمیل نمودند. داده ها با روش های آماری تحلیل واریانس، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی ساده تحلیل شدند.     یافته ها: نتایج توصیفی متغیرهای پژوهش حاکی از آن بود که میانگین نمرات ناگویی خلقی در ماماها (66/11±19/62)، رضایت از زندگی در پرستاران(50/4±85/13) و همدلی هیجانی در پرستاران (40/12±95/100) بالاتر است. علاوه بر این، نتایج پژوهش نشان داد که بین رضایت از زندگی و ناگویی خلقی و بین همدلی هیجانی متعادل و ناگویی خلقی رابطه منفی معنی داری وجود دارد(05/0>P ،13/0-=r) (05/0>P ،16/0-= r). نتایج بدست آمده از تحلیل رگرسیون حاکی از آن بود که رضایت از زندگی(18/0 -= &beta) و همدلی هیجانی متعادل(15/ 0- = &beta)­ پیش بینی کننده­های منفی و معنی دار ناگویی خلقی هستند.     نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش پیشنهاد می شود در محیط های درمانی به نقش همدلی کردن و بالا بردن رضایت از زندگی در کارکنان بیمارستان ها توجه شود.